In de tijd waarin we nu leven komen we op tienduizenden manieren in contact met lijden, ontberingen van mensen, van kinderen of dieren. Via het nieuws, de sociale media. En dan ineens is het onze beurt. Onverwacht lijkt de kamer stil te staan. We voelen het al een tijdje aan, maar nu weten we het zeker. […]
Het is winter. En bijna kerst. Je kunt het zien, voelen en ruiken. Witte rijp schittert als juwelen op het gras. Zacht, geurig dennengroen vermengd zich met stroperige hars. Vrolijke rode besjes bungelen genoeglijk in knusse clubjes aan een tak. Dicht bij elkaar lijken ze het ergens over te hebben. Waar praten ze over?
Het is zover. Het is vroeg. Het is nog donker. De lucht is zwanger van zachte herfstgeuren. Bekende en meer onbekende gezichten vinden hun weg over het bedauwde gras. Een vroege vogel laat van zich horen. Alles is nieuw. De schaduwen van de nacht lossen langzaam op. Net als onze vaste dagelijkse routines.
Als ik in de wieg gelegd zou zijn om te kunnen schilderen, dan zou ik geluk willen schilderen. Niet de instant- “kijk mij nu eens gelukkig zijn” taferelen, die je op Facebook of Instagram tegenkomt. Maar gewoon, alledaags geluk.
Het is zomer. Je kunt het voelen, ruiken. De zon zindert. Het is warm in de klas. En druk. Ineens begint een van de kinderen te schreeuwen om daarna moeiteloos over te gaan in heel…. heel hard huilen.
Deze nacht ging ik mijn bed uit om naar buiten te kijken. Het was stil… Een vredige eenvoud van stille levendigheid. Nachtelijke natuur.
Er zijn van die perioden in ons leven, die zich niets van de zomer aantrekken. Van die perioden dat het heel hard waait in je leven, ongeacht de seizoenen.
Een groot deel van onze tijd zijn we bezig met gewone dagelijkse dingen zoals werken, het vuilnis buiten zetten, zorgen dat je op tijd komt bij het sportveld van je kinderen, de hond uitlaten, de kerstspullen van zolder halen en lijstjes maken.
De kunst van onbevangen waarnemen. Onbevangen waarnemen is een hele kunst. Het brengt je meteen in het Nu, bij wat je ervaart, voelt, hoort, ruikt en ziet. Wat je erover dénkt is iets heel anders. Kinderen zijn heel goed in onbevangen waarnemen:
De beste remedie tegen droefheid, antwoordde Merlijn, is iets te leren. Het is het enige dat nooit faalt, dat altijd helpt als je oud en bibberig wordt, als je ‘s nachts wakker ligt en luistert naar de ontreddering van je aderen. Als de wereld om je heen verwoest wordt door boosaardige gekken, of je weet […]
